Gezgin Baykuş

Gülşen Bubikoğlu'nu sevmeyen Türk kadını var mıdır acaba? 70 yıllardaki saçları, kıyafetleri, özellikle Tarık akan'la aşk filmlerini sevmemek mümkün mü? Bugün Göksel'den "Sen Bensiz, Ben Sensiz"i dinlerken aklıma Gülşen Bubikoğlu'nun "Yaz Bekarı" (1974) filmi geldi. Konusunu hemen özetleyelim: Orhan (Tarık Akan) mutsuz bir evliliği olan bir işadamıdır. Evliliğini karısından çok oğlu için devam ettirmektedir. Karısıyla ettiği kavgalardan birinin ardından evi terk eder ve kafa dağıtmaya gittiği barda, şarkı söyleyen Leyla'dan (Gülşen Bubikoğlu) çok hoşlanır. Kadar bu ya, bir yaz yağmuru anında aynı taksiye binerler ve herşey böyle başlar. Filmin bu aşamasından sonra kendini bekar tanıtan Orhan'ın Leyla'yı elde etmek için yaptıkları romantik-komedi tadında ilerliyor. Ne var ki her evlilik dışı ilişkide olduğu üzere Orhan'ın da karısı bu ilişkiyi öğrenir. Orhan gerçekten aşık olduğu Leyla'dan vazgeçmek istemez ama Leyla böyle bi

Her insanın dünyaya gelişinin bir amacı var mıdır, bilemiyorum? Ancak herkesin bir modeli ve büründüğü karakter var, işte ondan eminim. Başlığımızdan anlaşılacağı üzere, bugün üzerinde duracağımız karakter ev kadını. Ev kadını diyorum, yanlış anlaşılmasın. Kast ettiğim çalışmayan, evde çocuk büyüten vs. kadın değil. Doğuştan "ev kadını" genleri ile dünyaya gelenler. Ey okuyucu, kimdir ev kadını? Ev kadını, yaşı başı kaç olursa olsun sosyal ortamlarda güne gitmiş kadın gibi süzülen, hayatta kendini iş ile değil eve ilişkin hususlarla kanıtlamaya çalışan, koca-çocuk hasreti çeken/amaçlayan ve ev ayakkabısı olan kişidir. Evet, ev ayakkabısı. Bu türü böyle ayırt etmeniz çok kolaydır. Bir insan niyedir ev ayakkabısına sahip olur? Hele de 40lı yaşlarında, gün gün gezmeyen biriyse? Teknolojik devrimler arka arkaya patlarken, insanlar ipaddan twit atmaktan kendini alamazken "ev kadını" çantasında ev ayakkabısı ile size gelir. Bu haftasonu arkadaşlarla evde takılalım m

Gezgin Baykuş'un geçen yıl içinde konduğu yerlerden biriydi, Bratislava. Hollywood filmlerinden birinin seti sanabileceğiniz küçüklüğe ve sevimliliğe sahip bir şehir. Gittiğim dönemdeki soğukluktan ötürü etrafı sis sarmış olması da gerçeküstü havasına biraz daha büyüleyicilik eklemekteydi.   Şehir meydanı olarak tasvir edebileceğimiz küçük bir meydan cafe'lerle, İtalyan restoranları ve barlarla bezenmiş durumda. Hayatın çoğunun aktığı yer küçük bir meydandan ibaret diyebiliriz. Gerçi kısıtlı bir zamanda gördüğümüz kısıtlı mekanları bütün Bratislava'ya denk tutamam. Şehre ilişkin diğer bir güzel nokta ise insanları. Çok cana yakın ve güleç yüzlüler. Hemen hemen aynı ulusun belli bir dönemi beraber geçirmiş olan Çek Halkı gibi soğuk değiller. Bundan dolayı illa tercih edilecekse Bratislava'yı üs edinin, Prag'ı ziyaret edin. Hem daha ucuz konaklar, yemek yersiniz hem de daha huzurlu bir ortam edinmiş olursunuz.   Bratislava!da gittiğim 3-4 İtalyan

Zaman, özellikle de iyi geçtiği zaman hızlı geçen bir kavramdır. Zaman ve mekan kavramlarını yitirmeme neden olan iş temposuna başlayalı bir buçuk yıl geçmiş olmasına rağmen kendimi hala 2009 yılında nisan aylarında bir yerlerde gibi hissediyorum. İşe başından başlamak gerek, ondan dolayı da ilk durağa, Prag'a dönmeli! Prag'a şehrin üst kesimlerinden giren her yolcu gibi gördüğüm manzara benim de çok ilgimi çekmişti. Şehrin ortasından geçen bir nehir, nehrin üstünü süsleyen köprüler ve hangi çağda olduğunuzu anlamanızı zorlaştıran eski binalar... Daha niceleri olan bir görüntü olsa da, bilinmez çocukluğumuzda dinlediğimiz Orta Çağ hikayelerinden midir, bu görüntü insanın içinde romantik bir noktayı dürter. Bütün manzarayı benim için bozan ise herkesin ayılıp bayıldığı Charles Bridge olmuştu! Siyah, pastel tonlardaki manzarayı lekeleyen bir isyankar. Hemen merkezde bulunan bir otelde kalmanın dayanılmaz hafifliği ile kendimi yarım saat içinde şehri k

Gezgin Baykuş'un ikinci durağı Suriye oldu. Suriye deyince bizim Baykuş'un kafada kumaşlar, baharatlar, taşlar satan satıcıların bağırtıları ve egzotik kokuları eşliğinde grimsi-sarımsı bir fotoğraf karesi canlanıyordu. Bulduğu ise 3.5 G reklamları, rüküşlüğü had safhaya varmış oryantal işlemeler ve Esad ailesinin fotoğrafları oldu.   Daha THY uçuşunun Damasküs anonsu ile zaten afallamış olan bünyem çağın gereklerine uymuş bir Şam ile karşılaşınca hepten hayal kırıklığına uğradı. Elbette aralarda ummayı bulduğunuz Şam'ın izleri olsa da beni tatmin edemedi. Şam özellikle önemli Orta Doğu merkezlerinden biri olduğu için daha fazla korunmuş ve kendine özgü bir yapıda olur diye umarken karşılaştığım şehir Ankara'dan çok farklı değildi. Tamamen olumsuz düşünmemek lazım tabii. Hicaz Demiryolu'nu görüyorsunuz, Kapalı Çarşısı'nda fıstığa bulanmış dondurmasından yiyorsunuz, Emevi Camiisini gezip Hz. Yahya'nın kabrini görüyorsunuz ve o inanılmaz mezelerinden v

Uzun ve yorucu bir uçuş, Singapur'da kısa bir molanın ardından Cakarta semaları pencereden görünmeye başladı. Toplam 17.000 adadan oluşan Endonezya kafamda Bali ile özdeşmiş olduğundan beklediğim manzara ile bulduğum tabi ki bir olmadı. Cakarta büyük, tropik bir orman üzerine inşa edilmiş, gökdelenleri ve Ankara'dakinin 3 nesil ötesi imajı çizen üst geçitleri ile tipik bir Uzak Doğu şehri. Hafiften boğucu ve nemli bir havası var. Yollar sivrisinek vızıltısını andıran motosiklet sürüleri ile dolu. Dünyanın başka herhangi bir yerinde bu kadar çok motorsiklet var mıdır acaba? Hatta motorsiklet-araba taksileri de mevcut. Birinci elden denemiş biri olarak diyebilirim ki soluduğunuz egzozun haddi hesabı yok. Maceracı ruha gerek yok, bu konuda. Hükümet ve yönetim açısından, adalara dağılmış olmanın getirdiği bir çok sıkıntı çekmesine rağmen Cakarta gelişmiş bir ekonomiye sahip bir ülkenin görüntüsünü sunuyor. Çok sayıda, hatta yaşam merkezine dönüşmüş alışveriş merkezleri

Marco Polo Çin'e giderken bulmayı umduğu neydi, bilemiyorum. Ancak benim bulmayı umduğum Çin küçük evleri, küçük insanları, her yerden taşan sweat shopları ve anti hijyen karışımı bir yapıydı. Bulduğum yine umduğum olmadı. Bu ne kadar sevindirici ya da ne kadar üzücü, bilemiyorum. Öncelikle Pekin denilen metropolden başlamak lazım. Uzun ve çok sayıdaki gökdelenleri ile Marco Polo'nun gittiği Pekin'den çok uzak bir görüntü ile karşılaşıyorsunuz. Zaten bu görüntü, ejdarha esintili havalimanına ayak atmanızla kendini hissettiriyor. Oldukça büyük, modern ve havadar. Pekin gibi işte. Pekin, küresel cangılın ana atarlarından biri olarak, size çağın gereklerini son raddesine kadar sunuyor. Restoranlardan, eğlenceye ve tabi ki kapitalizmin temeli alışverişe dair ne ararsanız bulabiliyorsunuz. Pekin'de dünyanın en tanınmış markalarını uzay üssü görünümlü AVM'lerinden temin edebileceğiniz gibi, ziplenmiş formattaki "çakma" AVM'lerinde de taklitleri

Kuwait City... Gitmeden önce bende yarattığı beklenti Dubai'ninkinden farklı değildi. Gerçi bundan yaklaşık 20 yıl önce işgal altında olduğunu ve bulundurduğu petrole rağmen küçük bir ülke olduğunu gözden kaçırdığımı gidince anladım. İnşaat halinde gökdelenleri, yerlisi Al Shaya'nın Starbucksları ile kısa zamanda zengin Orta Doğu ülkelerinin bir diğeri olarak yerini alacak gibi gözükmekte. Aralık ayının soğuğunda gittiğim ve kemiklerimi ısıtan sıcağında mest olduğum şehir, Orta Doğu'da görmeye alışık olduğumuz kum rengi tonlarının hakim olduğu, etrafta beyaz elbiseleri içinde dolaşan adamların ve tabi ki lüks arabaların olduğu bir yer. Dünyadaki en büyük akvaryumlardan biri bu şehirde bulunmakta. Zaten körfezin hemen kenarında kurulu olan şehrin bazı bölgelerinde karşınıza çıkan palmiye ağaçlı, deniz manzarası bir nefes almanızı sağlayacak. Yemek yönünden diğer Arap ülkeleri gibi keyfinizi yerine getirecek. Humuslar, mezeler, tatlılar, envai çeşit meyve suları.

Bir elin parmakları kadar Orta Doğu ülkesi görmüş olsam da içlerinde beni kendine hayran edeni Oman'dır. Çölle denizin buluştuğu noktada kurulmuş beyaz bir şehir Muskat. Etraftaki dev boyuttaki altın rengi kahve fincanı şeklindeki çeşmeleri, gemi maketleri, souk'u, beyaz arabik binaları ile uçan halısı ile Alaadin'i görmeyi bekleyebileceğiniz bir yer. Kaldığımız Al Bustan dünya üzerindeki sayılı otellerden biri. Lezzetli açık büfesi, kumsaldaki pavillion'u ve eşsiz deniz ürünleri mutfağı, palmiye ağaçları ile çevrili havuzu, ihtişamlı lobisi ile sizi kendinize aşık edebilecek bir otel. Kumsalda rahatlıkla güneşlenip denize girebiliyorsunuz. Akşamları leziz kokteyllerden biri eşliğinde deniz esintisinin tadına varabiliyorsunuz. Dedim ya, ben Oman'ı çok sevdim. Muskat dünya üzerinde yaşamaktan keyif alabileceğiniz şehirlerden biri. Bir çok yerde bulamayacağınız kalitede Japon restoranından, saatlerce mojito eşliğinde dans edebileceğiniz Küba barına

Dedikoduyu sevme sadece biz Türklere özgü bir özellik mi yoksa insana özgü bir durum mu, bilemiyorum. Big Brothers tarzı yarışmaları çıkaran Batılı mentalitenin de en az bizim kadar başkalarını hayatına müdahil olmayı sevdiğini gösteriyor aslında. Facebbok, Twitter boş icatlar değil neticede, birbirimizi gözlemeye ve kendimizi teşhir etmeye yönelik araçlar. Dün bir arkadaşım, haz etmediğim birine ilişkin oldukça "sansasyonel" bir dedikodu iletti. İçeriği çok önemli değil ama belli ki iş yerinde yıllarca arkasından fısıldanıcak kapasiteye sahip. Hele de insanlar yapılan bu dedikodunun, öğrenen fazladan bir kişinin "hoşlaşmadığım" kişiyi ne kadar incitebileceğini düşünmeden, ağzının suyu aka aka yapacaklardır. Empati eksikliği temel sorun. Gelelim asıl tuhaf bulduğum olaya. Önce bir tv kanalının magazin programında tarafların adı tam verilmeden (bulma becerisini gösteremediler mi, yoksa gerçekten insanlara saygıyı düşünmüş olabilirler mi?) anlatılan dedikodu

Toscana bölgesinde, Floransa'dan sonra en çok tanınan İtalyan şehridir Siena. Şehir devleti anlayışının bir uzantısı olan mimarisini günümüze kadar muhafaza etmiştir. Tıpkı Floransa gibi "old town" olarak adlandırılan şehir merkezi etrafında yavaş yavaş büyümüş, günümüzdeki halini almıştır. Tabi ki şehir merkezinde bir Duomo'su vardır. Duomosuz İtalyan şehri öksüz çocuk gibidir :p Şehir merkezindeki piazzada (meydanda) bir de ünlü saat kulesi bulunur. Siena toprak rengi bir şehirdir, gerek binaları gerekse yeşilliğin hakim olduğu geniş alanları ile. Ondan mıdır bilmem, insana pek bir cana yakın gelir. Floransa'yı çok severim ama Floransa'da Medicilerden kalan o aristokratik havayı solumamak imkansızdır. Burada aristokrasi o kadar hissedilmez. Gittiniz mi gezeceğiniz çok yer yoktur aslında. Şehir zaten ufak tefektir. Yürüyerek her tarafını bir günde kolayca bitirirsiniz. Meydan en hareketli yeridir. Ünlü La Lupa heykelciği buradadır. Güvercinlerin